Twierdza Kłodzko

Twierdza wznosi się na szczycie dominującego nad miastem wzgórza (369 m. n.p.m.), zwanego Zamkowym lub Fortecznym.

Wcześniej na wzgórzu tym w X wieku istniał gród warowny zniszczony w czasie walk o tron czeski w 1114 roku. Na miejscu grodu wniesiono kamienny, gotycki zamek. W 1557 roku został przebudowany w stylu renesansowym i powiększony o zamek dolny, który został ufortyfikowany i przystosowany do broni palnej. W 1662 roku zdobyty i częściowo wysadzony w powietrze przez wojska cesarskie Ferdynanda Habsburga.

Z biegiem lat Kłodzko nabierało coraz większe znaczenie strategiczne. Tutaj przebiegało wiele traktów handlowych. Sytuacja ta sprawiła, że w latach 1680 – 1702 Austriacy zbudowali na miejscu zamku twierdze na podstawie planów włoskiego architekta J. Carova. W 1742 roku zdobyta przez wojska pruskie, wkrótce potem na polecenie Fryderyka II Wielkiego przystąpiono do jej rozbudowy angażując do tego najlepszych ówczesnych architektów. Rozebrano pozostałości zamku i na jego miejscu wzniesiono potężny donżon i system bastionów wraz z wielopoziomowymi kazamatami. Rozbudowano fortyfikacje ziemne z rawelinami i szańcami. Przegrodzono Nyse Kłodzką, budując nad nią Brame Ząbkowicką i śluze do spiętrzania wody. Równoczeœnie rozbudowywano skomplikowany system korytarzy minerskich. Ich zadaniem była obrona przed zbyt bliskim przetoczeniu pod twierdze armat wroga aby mogły oddać skuteczne strzały rozbijając jej mury. Twierdza była w 1807 roku przez kilka miesięcy bezskutecznie obleganana przez wojska napoleońskie. Załoga sama poddała się po zatruciu przez jedną ze zwolenniczek Napoleona wody studziennej. Od lat siedemdziesiątych XX w. pomieszczenia twierdzy były stopniowo porządkowane, zabezpieczane i przystosowywane do zwiedzania. Obecnie udostępnione są dwie trasy podziemne: im. 1000-lecia Państwa Polskiego i „LABIRYNTY” oraz naziemny „SZLAK TURYSTYCZNY”.